Het Griekse Kerstdilemma
Melomakarona Vs Kourabiedes
Het is het seizoen om allerlei zoetigheid te bakken. Koekjes, cakes, taarten, traditionele feestbroden, oliebollen, panettone … noem maar op! Overal ter wereld zijn er op grote Feestdagen zoals Kerstmis speciale traktaties. In Griekenland verschilt het eten op tafel van regio tot regio, maar een paar recepten worden in het hele land als een must beschouwd.
Twee hiervan en het meest populair zijn de kerstkoekjes Melomakarona en Kourabiedes, die de bevolking in twee kampen lijken te verdelen. Hoewel de meeste mensen van beide genieten, heeft iedereen die in de Griekse cultuur is opgegroeid een hartstochtelijke voorkeur voor één van de twee.
Melomakarona is zacht en stroperig, gegarneerd met walnoten en warm op smaak gebracht met kruiden zoals kaneel en kruidnagel, maar hun belangrijkste ingrediënt is honing.
Ze zijn zo rijk aan smaak als hun geschiedenis is. De naam is afgeleid van het oude Griekse woord “makaria”, zoet voor de ziel. Het was een stuk brood in de vorm van de moderne melomakarona, dat werd aangeboden na de begrafenis. De eerste historische documenten waarin “makaria” wordt genoemd, dateren uit 430 v.Chr. Toen ze werden geserveerd na de beroemde Epitaph-toespraak van Pericles in Kerameikos-gebied in Athene. De “Makaria” werden later doorweekt met honing en kregen de naam: honing (“meli” in het Grieks) + makaria = melomakarona, volgens de Byzantijnen.
Typische ingrediënten van de melomakarona zijn griesmeel, sinaasappelschil en -sap, kaneel, wat oude cognac en olijfolie. Direct na het bakken worden ze enkele seconden ondergedompeld in koude honingsiroop. Ten slotte worden ze versierd met fijn gemalen en grotere stukjes walnoot.
Kourabiedes zijn heerlijke, boterachtige, zandkoekachtige amandelkoekjes, bedekt met zeer royale lagen poedersuiker als verwijzing naar besneeuwde bergtoppen tijdens Kerstmis.
Het woord “kourabiedes” is hoogstwaarschijnlijk afgeleid van het Perzische “gulabiya”, een koekje gemaakt met rozenwater sinds de 7e eeuw in Perzië. De Grieken schijnen ze te hebben overgenomen in hun keuken tijdens de Byzantijnse periode, rond de 10e eeuw, via de Arabieren en hun zandkoek-achtige koekje “qurabiya”. Een soortgelijk koekje is sinds de 15e eeuw in de Ottomaanse keuken verschenen onder de naam kurabiye.
Kourabiedes worden meestal in cirkels of halve manen gevormd en vervolgens gebakken tot ze licht goudbruin zijn. Direct nadat de koekjes uit de oven gehaald zijn, worden de Kourabiedes in poedersuiker gerold en afgekoeld. De meest voorkomende smaak is vanille, maar andere varianten zijn onder meer rozenwater, Griekse cognac of mastika.
Om te beslissen welke jouw favoriet is, raden we je aan om beide zo vaak als je de kans krijgt te proeven!